اهداف: تأمین ایمنی نیروهای انسانی در صنایع، از اهمیت بالایی برخوردار بوده و کفش ایمنی یکی از رایجترین تجهیزات حفاظت فردی میباشد که وظیفهی حفاظت از پا در برابر خطرات بالقوه را دارد. هدف از این مطالعه، ارزیابی ناراحتی و کاربردپذیری کفش ایمنی در صنایع مختلف استان مازندران جهت یافتن خلأهای موجود در طراحی و بهبود طراحی کفشهای ایمنی میباشد.
روش کار: این مطالعه از نوع مقطعی بوده و در سال ۱۴۰۰ انجام گردیده است. کارکنان ۱۱ شرکت صنعتی مختلف که از ۷ ویژند کفش ایمنی استفاده میکردند، در این پژوهش وارد شدند و به دو پرسشنامهی محقق ساخته (Local Perceived Discomfort) LPD (ناراحتی و رضایت کلی) و (Safety Footwear Usability Questionnaire) SFUQ (کاربردپذیری) پاسخ دادند. آنالیز دادهها با آزمونهای آماری میانگین، انحراف استاندارد، ضریب همبستگی رتبهای Spearman، ضریب همبستگی Pearson و آزمون ANOVA انجام گردید.
یافتهها: ۲۲۶ نفر مرد با میانگین سنی ۷/۴ ± ۳۶/۳۳ سال در این مطالعه وارد شدند. بیشترین ناراحتی و ضعیفترین کاربردپذیری، کفش ویژند G (۳/۳ و ۳/۹۹) و کمترین ناراحتی و قویترین کاربردپذیری، کفش ویژند A (۱/۲ و ۵/۳۵) از سوی شرکتکنندگان اعلام گردید. در مجموع بیشترین رضایت از ویژند A و کمترین رضایت از ویژند G بیان شد.
نتیجهگیری: یافتههای این پژوهش نشان داد که مشکل عمده در راحتی و کاربردپذیری، احتمالاً وابسته به قالب کفش میباشد، چون سازندگان کفشهای ایمنی، قالبها را از خارج از کشور وارد مینمایند که متناسب با مشخصههای آنتروپومتری پای کاربران ایرانی نمیباشد.