زمینه و هدف: منابع انسانی سازمان‌ها با قابلیت‌ها و توانمندی‌های بالقوه خود، چنانچه مورد توجه قرار گیرند، نقش مهم و حساسی را در ارتقاء کیفیت و بهره‌وری ایفا خواهند نمود که در مباحث ماکروارگونومی نیز با هدف ارتقاء عملکرد سازمان به آن پرداخته شده است. لذا این مطالعه با هدف بررسی رابطه قابلیت‌های فردی و بهبود کیفیت و بهره‌وری در دانشکاه علوم پزشکی همدان انجام شد.
روش کار: این پژوهش از نوع توصیفی/تحلیلی بوده که با روش نمونه‌گیری تصادفی 295نفر از مدیران وکارشناسان واحدهای ستادی دانشگاه انتخاب شدند و داده‌ها بوسیله 2پرسشنامه «سازمان یادگیرنده پیتر سنگه» و «مدیریت کیفیت فراگیر» گردآوری شد. تحلیل داده‌ها به کمک روش‌های آمار توصیفی و آزمون آماری‌تی و آنالیز واریانس در سطح اطمینان 95درصد، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون با کمک نرم‌افزار Spss16 صورت پذیرفت.
یافته‌ها: نتایج، میانگین قابلیت‌های فردی را 1/23 نشان داد. همچنین نتایج حاکی از وجود ارتباط و همبستگی مثبت و معنادار بین قابلیت‌های فردی و بهره‌وری سازمان می‌باشد(p<0/001) بطوری که به ازای یک واحد افزایش در نمره قابلیت‌های فردی، نمره پیامدهای بهبودکیفیت و بهره‌وری 09/0واحد افزایش خواهد یافت (001/0p< ،018/0, SE=09/0b=). تفاوت معناداری در قابلیت‌های فردی بر حسب مشخصات دموگرافیک مشاهده نشد.
نتیجه گیری: بهره‌وری در بخش خدمات بـیش از آنکـه بـه فنـاوری و سـایر عوامـل بسـتگی داشـته باشـد بـه منـابع انسـانی و عـواملی کـه بـرآن تـاثیر می‌گذارند، بستگی دارد. لذا توجه به قابلیت‌ها و توانمندسازی منابع انسانی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و می‌توان با رویکرد ماکروارگونومی و توسعه زیرساختهای مرتبط با توانمندسازی کارکنان، به افزایش کارآئی، بهره‌وری و بهبود کیفیت دست یافت.
