مجله ارگونومی

زمینه و هدف : صدا یکی از عوامل زیان‌آور مهم در اکثر صنایع و کارخانه‌ها می‌باشد که شرایط محیط کاری شاغلین را تحت تأثیر قرار می‌دهد. فاکتورهای زیادی مانند نوع کار و شرایط کار، سازمان‌دهی کار و ویژگی‌های فردی کارگر بر روی توانایی انجام کار اثر می‌گذارند. همچنین استرس شغلی صرفاً تحت تاثیر ویژگی‌های فردی افراد قرار ندارد و محیط کاری استرس‌زا نیز از دلایل مهم ایجاد استرس می‌باشد. در این پژوهش به  بررسی ارتباط مواجهه با صدا با استرس شغلی و توانایی انجام کار شاغلین یک شرکت مواد غذایی پرداخته شد.

روش ­کار:  پژوهش حاضر از نوع توصیفی-تحلیلی می‌باشد که با مشارکت 142 نفر از کارکنان کارخانه مواد غذایی در گروه‌های کاری مختلف انجام شد. میزان استرس شغلی با تکمیل پرسشنامه osipow و  توانایی انجام کار در بین کارکنان از طریق پرسشنامه شاخص توانایی انجام کار (WAI) تعیین شد. میزان مواجهه صوتی شاغلین از طریق محاسبه تراز معادل 8 ساعته صدا انجام گردید. ارتباط بین مواجهه صوتی با استرس شغلی و توانایی انجام کار از طریق آزمون‌های همبستگی پیرسون و اسپیرمن بررسی شد. برای بررسی تأثیر همزمان متغیرها از آزمون رگرسیون چندگانه و برای بررسی اختلاف میانگین متغیرهای مستقل از آزمون واریانس یک طرفه استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج مطالعه نشان داد که بین مواجهه با صدا در گروه‌های مختلف کاری و سطح استرس شغلی کارکنان ارتباط مثبت و  معنی‌داری برقرار است (p < 0.001). همچنین  بین مواجهه با صدا و شاخص توانایی انجام کار رابطه منفی معناداری وجود دار د(p < 0.001  ). در بررسی تأثیر همزمان متغیرها بر استرس شغلی و WAI، صدا بیشترین تأثیر را دارد. اختلاف میانگین استرس شغلی در گروه های شغلی معنادار نمی باشد، ولی در WAI اختلاف میانگین در گروه‌های کاری تفاوت بالایی دارد.

نتیجه‌گیری: یافته‌های این مطالعه نشان داد افزایش مواجهه صوتی شاغلین می‌تواند به افزایش استرس شغلی و کاهش توانایی انجام کار شاغلین منجر شود.